روزنه ی نوری را در اتاق تاریک خود می بینم

آری روزنه با صدایی آرام امید را در گوشم فریاد میکند ، میگوید از جایم بلند شوم و نوشتن را کنار بگذارم ، اما من برای نوشتن آفریده شدم ، برای تلخ کردن کام دیگران ، تو اسمش را سادیسم می گذاری و من درد و دل

تو با دوست عزیزت همصحبتی و من با نوشته های تاریکی که حتی آن بازتاب نور کوچک را در خود گم میکنند

راستی آن روزنه ی نور کجاست؟

ثبت در دو شنبه 21 ارديبهشت 1394برچسب:روزنه,امید,نور,دلنوشته,روزنه نور,آرین هوشنگی,ایهام,دلنوشته, توسط ایهام | |