گاهگداری دفتری که از خاطراتم چرکین شده را ورق میزنم تا مبادا اشتباهی کرده باشم و به دلیل اشتباهم کسی از من آزرده باشد

روزی دفترم را ورق میزدم که ناگهان چشمم به کلمه ی پیرمرد خورد ، علی رغم کنجکاوی زیادم نسبت به جملات بعد از این کلمه شروع به خواندن خاطره از اول نمودم

چرک ها را روی ورق اینطور نگاشته بودم:

امروز با جمعی دوستان در کوچه ی خانه ی محمد ایستاده بودیم که از دور پیرمردی را دیدیم که در حال رقص است ، انگار با صدای آهنگ تلویزیون تبلیغاتی کمی آنطرف تر که در خیابان اصلی بود همراهی میکرد ، رضا گفت : بچه ها نگاش کنید ، سر پیری و معرکه گیری ، محمد گفت بزاز باشی رو داری؟ خوش به حال همسرش هر روز میخنده ، سعید گفت کمدی امروزمون هم جور شد ، محسن گفت بریم بپرسیم بابا کرم هم میرقصه برامون؟ ، من گفتم باید بره تی وی پرشیا مسابقه ی رقص شرکت کنه اونجا قدرش رو میدونن ، راستی چه جالب اسم تمام دوستانم به زبان عربی میباشد! دقت نکرده بودم ، خلاصه که امروز روز پر خنده ای برایمان بود

نهم خرداد ماه سال نود و یک

و اما چرا؟ چرا در پیروی از دوستانم این را گفتم؟ انسانیت کجاست ، حتی در این صفحه ی چرکین از کلماتم یک بار نپرسیدم چرا این حرف را زدم ، یک بار از خود گله نکردم ، چرا دستگیرش نشدم ، دستگیر مردی که غرور خود را به خاطر فقر کنار گذاشت تا سرش جلوی فرزندش خم نباشد ، این است انسانیتی که از آن دم میزدم؟

امروز رفتم به همان کوچه تا از او طلب بخشش کنم بابت این حرکتمان ، او را ندیدم ، گفتم شاید دیر تر بیاد ، به کمر و یک پایم را به دیوار تکیه دادم ، فندکم را از جیب در آوردم و سیگاری روشن کردم تا لحظات انتظار برایم زودتر بگذرد ، این سو و آن سو را نگاه میکردم تا شاید او را ببینم ناگهان دیدم کنار سرم یک کاغذ چسبیده به دیوار ، شروع به خواندنش کردم

آری ، زنده یاد عبدالحسین بزاز ، و روبانی مشکی رنگ گوشه ی عکسش

مراسم : چهار شنبه خیابان فردوسی حسینیه ی عظیمی جنب رستوران سیب ، ساعت چهار و سی دقیقه

فردا با چه رویی در مراسمش حاظر شوم

و حواسمان باشد که چقدر زود دیر میشود

تراژدی تلخی که ساخته ی ذهن ایهام بود.