خاطرات یک جوان کهنه دل
چندی میگذرد و من در تکاپوی احساسات خود غرقم! به حدی که دوباره به نوشتن پناه بردم ، اینبار گسترده تر از گذشته ، اینبار وسیع تر از هر بار ، به قدری درگیری فکری برای خود ساخته ام که گوشی ام (بخشی از وجودم) را گم کردم به عبارتی ساده تر پروژه ها ، اشعار ، عکسها و کتابهای الکترونیکی گرانبهایم را گم کردم مدتی پیش به وزارت ارشاد رفتم برای اخذ مجوز آلبوم مادرانه و پی بردم که بدون مجوز و زیرزمینی کار کردن خیلی سنگین تر و لذت بخش تر است ، چرا که برای اخذ مجوز آلبوم ، نخست باید هزینه ی هنگفتی را در جیب یک شرکت بااصطلاح هنری بگذاری ، سپس به مسئول پیگیری مجوز باید التماس کنی تا تو را حداقل در نوبت خودت رد کند و در انتها برای تحویل مجوز خود پس از دو الی شش ماه باید هزینه ای که به نام رشوه در بین عام مرسوم است پرداخت شود دوست عزیزی داشتم که چند مدتی از سرطان خون رنج می برد و حال دیگر به آن مبتلا نیست ، زیرا مدتیست که به زیر خاک سفر کرده است ، میگویند آنجا تنها جاییست که انسان از تمام بیماری ها و خطرات در امان است! ، البته میدانم ، دروغ میگویند! پدرم تمام دوستانم را رد کرده و از آنها با عنوان معتاد یاد می کند ، اما آنها معتاد نیستند ، فقط بعضی از آنها ، آن هم گهگداری تفریحی یک رول ، دو رول ، سه رول ، نهایتا" پنج رول می کشند! گهگداری! ناگفته نماند دوز این ماجرا به قدری بالا رفته بود که چندی پیش به من گفت بوی تریاک می دهی ، این درحالی بود که ظهر آن روز کنار منقل با دوستم داشتیم کباب درست می کردیم ، از ایشان اصرار که تو تریاک کشیدی و از ما انکار که جریان منقل و کبابه ، تا شب این بحث پیش رفت و با این دو جمله خاتمه یافت -تو که میدونی اگه معتاد بشی ما نابود میشیم ، چرا داری ما رو نابود می کنی؟ -پدر من میگم نکشیدم ، تو میگی معتادم؟! فردا میرم آزمایش میدم فقط دست از سرم بردار! عجبا! سپس با آزمایش کوفتی اعتیاد همه چیز ختم به خیر شد! با این جمله! -ما همیشه به تو اعتماد داشتیم! :| بگذریم ، شما بودید میتونستید بیایید وبلاگتون رو آپ کنید با این همه دردسر؟! امروز روز دیگریست ، آرین از امروز حاصل یک دقیقه و نیمی است که هیچ خاطره ای از آن ندارد ، تنها شنیده هایی از شاهدان عینی وجود دارد که آن هم برایش حائز اهمیت نیست ، آرین از امروز حاصل یک خودکشی کوانتومی است شاید فقط آرین میتواند این تغییر را احساس کند ولی در انتظار روزیست که تفاوتهایش کم کم و آهسته آهسته درک شود ، مبادا روزی به طور ناگهانی تفاوتش را درک کنند که حاصلش طرد شدن از جامعه ی آرمانی خود خواهد بود این خودکشی کوانتومی حاصل هشت بخیه در لب و از دست دادن سه دندان من بود پس از خشکیدگی بدنم به مدت یک دقیقه و نیم یک دقیقه و نیمی که گویی قسمتی حذف شده از زندگی ام است ، شروع آن ایستاده بودم و در پایان آن روی سنگ فرش خیابان نشسته و خیره به مردمی که به من خیره اند ، مزه ی خون آن لحظه زیبا بود ، صدایی جز صدای درونم نمیشنیدم که میگفت سهل انگاری از تو بود ، تو میدانی این تشنج حاصل چیست و خوب میدانی که میتوانست هیچگاه رخ ندهد ، باشد که زندگی ات را خود تغییر دهی نه یک مشت آرام بخش لعنتی خوب میدانستم که اگر لحظه ای بیش از یک دقیقه و نیم این کما طول میکشید ، حال دیگر دم و بازدمی برایم وجود نداشت همیشه در حسرت آن بودم که چرا پدرم اینگونه برخورد میکند و مادرم آنگونه و حال که آنها طبق آمال و آرزو های من برخورد میکنند گاه و بیگاه خنده ام میگیرد ، دلم برای روز های قبل از این اتفاق مبارک یا کذایی تنگ شده در حالی که از حالت فعلی کاملا راضی هستم آری! در حال حاضر دانشجوی کله شقِ این مملکت که باید در کلاس حاضر باشد ، دوره ی نقاهت خود را روبه روی یک صفحه ی چهل اینچ ،گاه با گیتار و گاه پشت کیبورد در خانه میگذراند! منتظرم تا روزی که میبینم و میدانم چه روزی از چه ماهی و از چه سالی است سر رسد تا ایهام قدیم یا همان آرین فعلی و (فعلا" لو نمیدم) آتی خودش را نه به هیچکس بلکه به خود ثابت کند تاریخ و ساعت تشنج: دوم مهر هزار و سیصد و نود و چهار ، ساعت بیست و چهل و نه دقیقه و سی ثانیه تاریخ و ساعت خودکشی کوانتومی: دوم مهر هزار و سیصد و نود و چهار ، ساعت بیست و پنجاه و یک دقیقه با سلام و عرض ادب بعد از مدتها آپ کردم حدود یک سالی میشه که درگیر این آلبوم بودم تا به بهترین کیفیت ممکن عرضه شود ، توضیحات بعد از لینک های دانلود نوشته شده ، بهش توجه کنین تا آلبوم رو راحت تر درک کنید اگر هم حمایت کنید که لطف بزرگی به بنده کردین سپاس از سایت های اس موزیک ، تپ موزیک ، اف ال بیت ، ال اف ال بیت ، پرس سانگ و تمام سایت های دیگری که از این مجموعه حمایت کردند لینک دانلود به صورت زیپ با کیفیت 320 لینک دانلود به صورت تکی با کیفیت 128 لینک دانلود به صورت تکی با کیفیت 320 «توضیحات» «به نام مادر» یادبودی هرچند کوچک ، برای مادر گرامی تولدت شاد باد «مقدمه» گردآورنده ی مجموعه مادرانه آرین هوشنگی و آهنگسازی آن با همکاری جناب آیدین جعفری انجام گرفت گرافیک آلبوم را آقای علی نادری طراحی نمودند و آهنگها با همکاری خانم محمودآبادی نامگذاری شدند لازم دانستم از تک تک دوستانی که در این یک سال با بنده همراه بودند تا مجموعه به پایان رسد سپاس ویژه ای داشته باشم آهنگهای بیکلام کلاسیک را همیشه همراه با یک سناریو به پخش میرسانند تا شنونده آسان تر با آهنگ هم سو شود اینک بنده خلاصه ای از سناریوی این مجموعه را در اختیار شما دوستان عزیز میگذارم تا احساس آهنگها را بهتر درک کنید «سناریو» Fondle نوازش کردن در این آهنگ نوزاد به دنیا می آید و نوازش روی سیم های گیتار میتواند حاکی از نوازش های مادرانه باشد Sleeplessness بی خوابی در این آهنگ بی خوابی هایی که مادر در دوران بزرگ شدن کودک میکشد به نمایش گذاشته شده و در آغاز مادر مقداری شاکی به نظر میرسد اما پس از مدتی عادت میکند و این بی خوابی ها حتی برای او لذت بخش می شود Memorial یادبود در این آهنگ فرزند بزرگتر شده و مادر به یاد کودکی اش او را نگاه میکند و خاطرات برایش زنده میشود این در حالیست که کودک در زمان حال زندگی میکند Delight شوق در این آهنگ مادر سالخورده تر شده و کودک بزرگ تر ، کودک شوق کنار مادر بودن را در این سن که هست میتواند احساس کند که همین اشتیاق این آهنگ را با آهنگ بعد مرتبط می سازد Romanticism مکتب هنری رومانتیک این آهنگ فضای نیمه ی اول آلبوم را به تصویر میکشد و یکی از آهنگ های اصلی آلبوم به شمار میرود ، مادر به کهنسالی رسیده است و حال این عشق که وجود دارد دو طرفه شده ، هم از طرف مادر به فرزند و هم از طرف فرزند جوان به مادر کهنسال ، مادر برای ادامه ی زندگی نیاز به کمک دارد و فرزند با اشتیاق مادر را همراهی می کند Mother in the dream مادر در رویا در این آهنگ پس از بزرگ شدن فرزند ، مادر به خواب ابدی فرو میرود و تنها یک یادگار از او در ذهن فرزند باقی می ماند پی نوشت: اشک هایی که هنگام نوشتن سناریو و ساخت این آهنگ ریختم را هیچگاه فراموش نمیکنم پی نوشت دوم: این آهنگ باز سازی شده از آهنگی شرقی است با کمی تغییر Hesitation تردید تردید برای رفتن یا ماندن که چندین ابهام بوجود می آورد ، اول اینکه عدم وجود مادر ، فرزند را اذیّت میکند ،در ثانی خاطرات ، فرزند را آزار میدهد ، سوما" این خانه یاد مادر را زنده نگه میدارد و در آخر عدم وجود خاطرات عذاب آور است Pass عبور – گذر و در نهایت تصمیم به رفتن گرفته میشود ، این آهنگ یکی دیگر از آهنگ های اصلی آلبوم به شمار می رود که فضای نیمه ی دوم آلبوم را به تصویر میکشد ، تصمیم قطعی را برای ترک خانه می گیرد روشن کردن سیگار تاکیدی بر ناراحتی و دلهره ی فرد از درست یا غلط بودن تصمیمش دارد Running For Nothing دویدن برای هیچ چیز پس از گذشت مدتها متوجه میشود که شاید نباید آن خانه را ترک می کرد ، شاید خاطرات برایش زندگی زیبا تری می ساختند ، حال فرد احساس میکند که تصمیم اشتباهی گرفته و تمام این مدت به دنبال هیچ چیز می دوید In Your Shoes بودن به جای تو به سنی رسیده است که می تواند مادر را درک کند و حالا می فهمد که چقدر خاطرات از دست رفته با ارزش بودند و حال بعد از گذشت این همه سال هیچ چیز نمی تواند احساس آن خاطرات را برگرداند Termination پایان – ختم و چقدر زود دیر می شود ، زندگی فرد خاتمه می یابد ، شاید هم خودش به زندگی اش خاتمه داد نویسنده : آرین هوشنگی (ایهام) Instagram: Ihaam چقدر باحال ، یکی دو ماه آپ نکردم اکثر بازدید کننده های ثابت وبلاگ حتی نگفتن آرین زندست یا مرده خیلی مرسی این خودش بده بستون رو نشون میده یعنی تا نیای وبلاگم منم نمیام جالبه از دنیای وبلاگ نویسی یه چیز جدید یاد گرفتم حکم حکومتی: در وبلاگ ها بده بستون وجود داره پس اگر کسی حتی بالا سر آرامگاهتون نیومد ناراحت نشید ، حلال کنید تا جایی که یادم می آید تا 10 سالگی هر هفته یک بار دهانم پر از خون بود حال به هر دلیل یا اختلاف نظر یا مخالفت یا حسادت یا زورگویی روزی پدرم مرا برد به خانه ی قدیمیمان ، در نقطه به نقطه اش داستان کتک خوردن از پدرش را تعریف میکرد ، تفاوتها بین دو نسل فوران میکرد اون روز تصمیم گرفتم دیگر لثه هایم رنگ خون نبینند مگر به دست پدرم از آن به بعد تا 15 سالگی ماهی یه بار لثه ام خونی بود (برداشت آزاد) ایهام گاهگداری دفتری که از خاطراتم چرکین شده را ورق میزنم تا مبادا اشتباهی کرده باشم و به دلیل اشتباهم کسی از من آزرده باشد روزی دفترم را ورق میزدم که ناگهان چشمم به کلمه ی پیرمرد خورد ، علی رغم کنجکاوی زیادم نسبت به جملات بعد از این کلمه شروع به خواندن خاطره از اول نمودم چرک ها را روی ورق اینطور نگاشته بودم: امروز با جمعی دوستان در کوچه ی خانه ی محمد ایستاده بودیم که از دور پیرمردی را دیدیم که در حال رقص است ، انگار با صدای آهنگ تلویزیون تبلیغاتی کمی آنطرف تر که در خیابان اصلی بود همراهی میکرد ، رضا گفت : بچه ها نگاش کنید ، سر پیری و معرکه گیری ، محمد گفت بزاز باشی رو داری؟ خوش به حال همسرش هر روز میخنده ، سعید گفت کمدی امروزمون هم جور شد ، محسن گفت بریم بپرسیم بابا کرم هم میرقصه برامون؟ ، من گفتم باید بره تی وی پرشیا مسابقه ی رقص شرکت کنه اونجا قدرش رو میدونن ، راستی چه جالب اسم تمام دوستانم به زبان عربی میباشد! دقت نکرده بودم ، خلاصه که امروز روز پر خنده ای برایمان بود نهم خرداد ماه سال نود و یک و اما چرا؟ چرا در پیروی از دوستانم این را گفتم؟ انسانیت کجاست ، حتی در این صفحه ی چرکین از کلماتم یک بار نپرسیدم چرا این حرف را زدم ، یک بار از خود گله نکردم ، چرا دستگیرش نشدم ، دستگیر مردی که غرور خود را به خاطر فقر کنار گذاشت تا سرش جلوی فرزندش خم نباشد ، این است انسانیتی که از آن دم میزدم؟ امروز رفتم به همان کوچه تا از او طلب بخشش کنم بابت این حرکتمان ، او را ندیدم ، گفتم شاید دیر تر بیاد ، به کمر و یک پایم را به دیوار تکیه دادم ، فندکم را از جیب در آوردم و سیگاری روشن کردم تا لحظات انتظار برایم زودتر بگذرد ، این سو و آن سو را نگاه میکردم تا شاید او را ببینم ناگهان دیدم کنار سرم یک کاغذ چسبیده به دیوار ، شروع به خواندنش کردم آری ، زنده یاد عبدالحسین بزاز ، و روبانی مشکی رنگ گوشه ی عکسش مراسم : چهار شنبه خیابان فردوسی حسینیه ی عظیمی جنب رستوران سیب ، ساعت چهار و سی دقیقه فردا با چه رویی در مراسمش حاظر شوم و حواسمان باشد که چقدر زود دیر میشود تراژدی تلخی که ساخته ی ذهن ایهام بود. سیاست جدیدیست به بند کشیدن حق و در ماتم نهادنش. این روز ها این سیاست رو ترکشی میتوان حساب کرد که به تک تک نقاط کشور اصابت کرده. اگر آرام بمانم چه میشود؟ اگر فریاد زنم چه؟ سیاه بخت آنکه دل را زاده ی درد کرد و حرف را زاده ی بستن دهان در پناه حق ، ولی حق من این است ثمرات دین ، حق تو با حق من متفاوت است کوروش فریادم را بشنو ، مردمانت برای جای خواب بازداشتگاه را به صندلی سرد بوستان ها ترجیح میدهند کوروش فریادم را بشنو ، مردم از مسجد ها فراری شدند تا مبادا کفششان دزدیده شود کوروش فریادم را بشنو ، گدایان دیگر به سکه راضی نیستند کوروش فریادم را بشنو ، مردمانت حرف های حق را در تاکسی ها میزنند کی میخواهی از خواب آسوده ات بگذری لعنتی! فریادم را بشنو شکایت نامه ای از ایهام با سلام امیدوارم با اوقات تلخ از این وبلاگ خارج نشوید هرچند نوشته هایم از تلخ ترین لحظاتم است برخی دلنوشته ها خاطره ای میباشد از خودم ، برخی دیگر ساخته ی ذهن حقیر بنده میباشد و برخی دیگر الهام گرفته از نوشته های وبلاگ های شمع پروانه ، در امتداد باران و نوشته های یک مرده ایسم میباشد که همگی در وبلاگم لینک هستند ، امید به آنکه روی دلنوشته ها کمی فکر کنیم موفق باشید در کوچه پس کوچه های خاطراتم به دخترکی برخوردم که مرا با بغض نگاه میکرد ، از احوال غمگینش پرسیدم و گفت ببین یه گل ازم بخر قول میدم مزاحمت نشم ، به خدا قول میدم بغضم ترکید ، اشکم جاری شد ، مرد مغرور دیروز ، امروز در مقابل ده ها تن از همسایگانش اشک میریخت دستی به صورت دخترک کشیدم و گفتم: چرا اینقدر اصرار داری که ازت گل بخرم؟ پاسخ داد: اگه بیست تا گل تا ساعت 12 نفروشم آقا شهروز منو میزنه گفتم: این آقا شهروز کیه؟ گفت: بابا همونی که منو اینجا پیاده میکنه ، اون ماشین سبز خوشگله رو داره (منظورش پژو 405 یشمی بود) ازش تمام گلها را خریدم ، تمام هزینه ی آرایشگاه و تعمیر ماشین را به دخترک دادم و به خانه بازگشتم راس ساعت 11:30 کشیک ایستاده بودم تا ببینم چه کسی دنبالش می آید مردی با کت و شلواری کهنه از ماشینی پیاده شد و سمت دخترک رفت دست او را گرفت و با خود برد به سمت ماشین ، چنان بی رحمانه او را میکشید که دخترک مجبور بود قدم هایش را دو تا یکی برود درون ماشین پسرکی بود که از پنجره دستش را برای من تکان میداد و لبخند میزد اولین لبخندی که دلم را لرزاند! ایهام روزنه ی نوری را در اتاق تاریک خود می بینم آری روزنه با صدایی آرام امید را در گوشم فریاد میکند ، میگوید از جایم بلند شوم و نوشتن را کنار بگذارم ، اما من برای نوشتن آفریده شدم ، برای تلخ کردن کام دیگران ، تو اسمش را سادیسم می گذاری و من درد و دل تو با دوست عزیزت همصحبتی و من با نوشته های تاریکی که حتی آن بازتاب نور کوچک را در خود گم میکنند راستی آن روزنه ی نور کجاست؟ به فردای تاریک دلم روشن است ، روزی را در آن میبینم که خورشید معرفت با قدرت تابش خود را به رخ میکشد ، شبی ماهتاب را میبینم که با صدای فرهاد پر میشود دلم روشن است به فردایی که شاید هیچگاه نبینم ، به فردایی که با آرمان های من تناقضی ندارد دلم به فردایی روشن است که در آن کوچه خیابانی رنگ خون را نمیبیند ، که در آن هیچ کودکی گریه نمیکند دلم به چنین فردایی روشن است تلخنوشتی سرد از جانب آرین هوشنگی موفق باشید فردا را دیدم که به دیروزم گره خورده بود دیروزی که پر از ندانم کاری ها بود ، دیروزی که پر از شکست برای موفقیت فردا بود ، دیروزی که هر اشتباه یک تباهی را برایم به بار آورد امروز چه هستم؟ باید مراقب باشم ، امروزم گره خورده به پس فردایم خواهد بود موفق باشید من این ایران را نمیخواهم ایرانی که مردمش برای حفظ ناموس خود اخلاقشان سگ میشود اما برای ناموس دیگران گرگ هستند ایرانی که مردمش برای گدایان فقیر اند اما برای چشم و همچشمی جیبشا ن پر ایرانی که مردمانش امروز به دیروزشان غرور دارند دریغ از آنکه امروز هیچ در بساط نیست ایرانی که مردمانش پسری که پشت ماشین مدل بالایش نشسته را بی هیچ دلیل به بد و بیراه میبندند در حالی که خود آرزوی همان زندگی را دارند من این ایران را نمیخواهم ایران ذهن من کوی و برزن سهراب است جایی که پرچین هایش کوتاه باشد ، در های خانه هایش باز باشد ایران من کجایی ، کوروش بیدار شو که ایرانت بر باد رفت تلخنوشتی از ایهام آنقدر شبهای متعدد را در بیداری گذراندم که شب زده شدم از تنهایی متنفرم ، از تاریکی هم هچنین ، اما تنها در شب قدم میزنم تا به آرامشی که میطلبم برسم ، آرامشی همراه با صدا های مبهم در ذهنم که سعی دارند چیزی در به من الهام کنن ، یک قطعه شعر یا یک قطعه ملودی ، یا شاید راه حلی برای رهایی از بند دغدغه های فکری ، آرامشی همراه با ترنمی در گوشم که مرا معتاد به این قدم زدن ها کرده ، ای کاش روزی رسد که دیگر طلب آرامش نکنم! دلنوشته ای از ایهام آهی در بساط نداشتم پس ترنم زیبای بهاری را به نسیم گرم تابستان فروختم ، همینطور پیش میرفتم تا رسیدم به سی ام مرداد ، سالروزم بود ، اما بر عکس همیشه و هر سال هیچ تفاوتی برایم نداشت ، اهمیتی نمیدادم ، چرا که اینبار احساس نکردم که یک سال بزرگتر شدم ، احساسم این بود که یک سال را به بطالت گذراندم ، آیا میشود جبران کنم؟ زمان بازمیگردد؟ استیون هاوکینگ کجاست که از او تونل زمانش را قرض بگیرم اشتباهات پشت اشتباهات پنهان بودند و من هیچکدام را ندیدم یک سال به بطالت گذشت و جبرانی وجود نخواهد داشت ، تنها ثمره ی آن حسرت است دلنوشته ای از ایهام هر از گاهی میگذرم از هر آنچه بر سرم آید از حق خود میگذرم زمانی که میبینم فردی به یمن وجود فشار مالی و قسط های فراوان میخواهد سریع تر از عابر بانک پول بکشد و بی توجه به من در صف از من سبقت میگیرد از حق خود میگذرم زمانی که میبینم بانویی برای سیر کردن هرچه سریع تر فرزندانش قرصی نان را زود تر از من دریافت میکند ، هرچند دیر تر مراجعه کرده از حق خود میگذرم زمانی که میبینم فردی عجله دارد تا هر چه سریع تر به قرارش با عشقش برسد و تاکسی فقط یک نفر جا دارد از حق خود میگذرم تا شاید انسانیت را زنده کنم ایهام عشق مضمونیست که بدون آشنایی قبلی با آن درگیر شدم ، ضربه اش را خوردم اما ضربه ی روحی بدتری خوردم وقتی دیدم طرف مقابلم را در عذاب رها کردم این من ، من نبودم ، نمیدانم شاید در عاشق شدن و وابستگی عجله کردم ، شاید میل من به وجود او بیش از حد بود ، نمیدانم نمیدانم حال چه میکند و در سر چه میپروراند آیا میداند که من هنوز او را میپرستم؟ آیا متوجه است که به خاطر خودش او را رها کردم ، آیا میفهمد که عاشق هیچوقت به معشوقه اش نمیرسد؟ راستی چه ظلمی در این امر نهفته؟ مگر عاشق چه گناهی دارد؟ چه شد که این قانون نانوشته ی روزگار بر من اثر کرد نمیدانم امیدوارم بداند هرجا که هست دوست دارم بهترین ها برایش باشد روزی فیلسوفی از من پرسید از فلسفه چه میدانی؟ پاسخ دادم هیچ! - پس به چه علت زندگی میکنی؟ - برای رسیدن به رویا هایم - چه رویایی داری - تو چیزی از آن درک نمیکنی - چطور همچین حرفی میزنی؟ من پر از علم فلسفه ام - آری تو پر از خالی هستی ، تو تمام عمرت را در پی به چالش کشیدن هستی بودی ، چه وقت به فقیری کمک کردی؟ چه وقت نزاعی را پایان دادی؟ چه وقت به خواست مردم توجه کردی؟ چند مدت را در جامعه ات گذراندی؟ در آخر قانع نشد و پس از کوله باری از بد و بیراه مرا به حال خود رها کرد تنها زمانی میتوانم آرامش یابم که به خواب ابدی فرو بروم ، به امید آرامش تنها شبی میتوانم چشمانم را آسوده ببندم که هیچ اندوهی را در چشمان کسی نبینم ، به امید آن شب تنها روزی میتوانم به تمام کار هایم رسیدگی کنم که رویا هایم را در دست داشته باشم ، به امید آن روز تنها دلخوشی ام وجود دستان پدرم روی شانه ام و وجود سرم روی شانه ی مادرم است ، به امید سلامتیشان تنها قدرت دهنده به من زبان شیوای برادرم میباشد ، به امید موفقیتش تنها و تنها و تنها امـّید و رهـا هستند که مرا در می یابند و آرامش را با سخنانشان به من میبخشند ، به امید سربلندیشان با این همه ، اکنون تنها هستم! دلنوشته ای از ایهام با سلام امروز قصد دارم یکی از نواخت های خودم رو در اختیار بگذارم امید به آنکه این نواخت مورد پسند شما دوستان واقع گردد نام اثر : Torn Letter - نامه ی پاره شده سازبندی و تنظیم: آرین هوشنگی (ایهام) توضیحات: این اثر حاکی از شروع زیبای یک رابطه ی احساسی تا پایان تلخ آن و اتفاقات و احوال بعد از پایان رابطه میباشد و در آخر ، آهنگ دعوت به فراموشی و شروع دوباره ی زندگی میکند لینک دانلود و پخش آنلاین با کیفیت 128 لینک دانلود و پخش آنلاین با کیفیت 320 موفق باشید تلخنوشت امروز شرمسار از روز های گذشته ی مرداد با چشمانی غبار آلود از اشک که چرا این چند صباح مردادی را نظری به پیرمرد لواشک فروش ، کودک فال فروش ، بانوی بی خانمان و حتی دوستان عزیز تر از جانم نداشتم از خود بی خود شده بودم ، گویی خرافاتی که می گویند مردادی ها مغرور اند در مورد من به حقیقت پیوسته بود چرا اینبار در صدد نقض این خرافات نبودم و بر خلاف همیشه آن را پرستیدم آری ، امروز را فراموش نمیکنم و همیشه از آن به عنوان روز خرافه پرستی ایهام یاد میکنم آری! همچنان مغرورم لحظات با تو بودن را حتی به نماز صبح ترجیح میدهم لحظه به لحظه ی با تو بودنم حسی را در وجودم زنده میکند که هیچکس در زندگی به من نداد با تو بودن حس آزادی را به من میبخشد ، حس امنیت و آرامش را برایم به ارمغان می آورد دنیای من با وجود تو سبز و در نبودت تیرگی رنگ سیاه را دارد انگار زمانی که نیستی من انکار من میشوم تمام وجودم در تو خلاصه میشود دانه به دانه نفس هایم با وجود تو معنی پیدا میکنند لحظات با تو بودن برای من بدون هیچ اغراقی لذت بخش است مادرم! تو را میخوانم تا به یاد آورم تمام لحظات با تو بودن را سخت ترین شکننده ی جهانم زمانی که غم کودکی فال فروش را میبینم سیاه ترین روشنایی میشوم زمانی که دردهایم را صمیمی ترین دوستم برایم به عنوان درد و دل بازگو میکند شفاف ترین تیرگی ام زمانی که کینه ام را در دلم حبس میکنم عزیز ترین جانی میشوم وقتی دهانم را به حق باز میکنم زرنگ ترین پخمه ای هستم که تا به حال دیدم ، زمانی که در صف نانوایی به مسن سالی اجازه میدهم زود تر از من نان بگیرد دهاتی ترین شهرستانی هستم زمانی که سادگی را پسند میکنم برای خوشگذرانی از علاقه تنفر دارم ، از شب گریزانم و علاقه مندم برای آرام شدن در آن قدم بزنم آری! من متشابهم با تضاد خویش.
، آری تو پر از خالی هستی!
مینویسم از شرمساری خویش نسبت به بیست و نه روز آغازین مرداد که این بیست و نه روز را تنها در انتظار تولد خویش به بطالت گذراندم
آری! این شرمساری روزی پایان می یابد که از بیست و نه روز آغازین مرداد مانند روز های عادی گذر کنم
چرا میگویم بیست و نه روز؟ مگر زادروزم با روزهای دیگر فرق میکند؟
...
به امید غلبه بر این غرور کذایی
تلخنوشتی از حقیقتی سیاه توسط ایهام
